Decas, fautas, mancanças, pecats e ....nèu

Neva. Davala del cèl lo mantèl. Ven del denaut lo davantal. Cobrís lo campèstre, las rotas, los ostales e totas las causas umanas o d'abans aquestas. Los enfants s'amusan e tota aquela candor apasima las umors extrèmas. Tala una parentèsi que atuda los bruches e tanben aclatariá las tensons. Una estona entre doas virgulas ; la nèu estofa los pensaments e tua los laguis. Per un moment l'anar del mond s'alentís, semblariá que totes los problèmas dintrèsson dins lo sòl, dejós la tèrra.

Quina pecaira de raça acesta umanitat!

Se confla de sa siá-disenta sciéncia e es tant òrba que vei quitament pas l'autre mond. Pr'aquò es a posita per lo qu'o sap veire.

Mas l'autra raça es aquí que viu dins lo país jos la tèrra.

Es a l'espera del moment de sortir, que aquesta mena de creaturas se noirís de las decas dels òmes. Se congostan dels pecats e autras mancanças que, justament, mancan pas a los de defòra.Que aquesta noiridura immateriala tant provesida en cò dels òmes es una golardisa per las bèstias del negre mond. Se creson soletats dins l'univèrs alara que los que cal pas dire lo nom sabon. Coneisson la qualitat amagada de la nèu luminosa que embeu los pecats umans per melhor los assadolar. Sabon que la nèu foguèt donada a la tèrra per l'asanir de l'activitat umana tala un acaptador que fa dintrar las fautas d'aquela dins, o puslèu, jos la tèrra, çò que balha pitança al daquòs del dintre.S'avidan, se gavan d'aquesta marrida matièra espirituala e esperan lo punt de cabussa onte, pron fòrts, poiràn morrejar al defòra e se regalar de carn forenca. 

Pr'amor, cada cicle, nautre o autre, s'acaba.

Es vengut lo temps dels comptes.Pica lo senhal qu'esperavan. Aqueste an novèl mena una barròcaria, un eveniment de los rarissims : una annada de las tretze lunas. Se los òmes avián servat fisança en lo mond de la mascariá que eles sabián, benlèu alara s'auriá pogut alestir un govèrn de sàvia conducha per tal de pas tant apasturar los mostres.

Caquelà sabèm que, dins natura, cap de causas se pèrd pas jamai mas se trasforma ; pensadas coma fusta, un còp poirida, engraissan lo sòl.

Nècis, o avèm doblidats.

Non pas los de jos la tèrra.

Damatge.

Soulcraft

PS : Agacha defòra ! ...e decòps dejós !